To 1977 αγαπούσα την Πάττυ.
Δεν αναφέρομαι στην τηλεοπτική σειρά Patty , σε μια άλλη Πάττυ. Ναι, καλύτερη!
Ήταν η εποχή που κάθε εβδομάδα αγοράζαμε την Μανίνα, την Κατερίνα (πού και πού κανένα Μπλεκ-γιατί ήμουν κι αγοροκόριτσο), μία φορά τον μήνα την Σούπερ Κατερίνα και το Αφισόραμα και κάθε 15 ημέρες την Πάττυ.
Και δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω κάποιο τεύχος.
Μάζευα, μάζευα, γεμίζα το σπίτι μέχρι που κάθε δύο μήνες η μητέρα μου με απειλούσε, ότι αν δεν ξεκαθάριζα τί θα κρατούσα, θα τα πέταγε στα σκουπίδια, γιατί θα μας φάνε τα ποντίκια (χμ! τί μου θυμίζει; τί μου θυμίζει;).
Έτσι έπαιρνα το ψαλιδάκι μου, την κόλλα μου και αφού έκοβα τις αφίσες από τις οποίες τις πιο αγαπημένες τις κολλούσα στο δωμάτιό μου (ο αρχικός διαθέσιμος χώρος ήταν πίσω από την πόρτα του δωματίου και όσο περνούσε ο καιρός σιγά-σιγά εξαπλωνόταν μέχρι που στα 15 μου δεν έβλεπες τοίχο….), μάζευα τα σιδερότυπα (είχαμε όλοι super μπλούζες), έκοβα φωτογραφίες, άρθρα και τα κολλούσα στα τετράδια-λευκώματα που έφτιαχνα.
Ούτε θυμάμαι πόσα είχα.
Με τους Άγγελους του Τσάρλυ, την Βιονική Γυναίκα, τους Ντιούκς (τρελλή κι ερωτευμένη με τον Τζών Σνάιντερ), το Πλοίο της Αγάπης, το Fame, τον Άγιο, την Μπέσσυ Αργυράκη (ναι, καλέ! Γιατί; Αφού εσένα σου άρεσε η Μαρία Αλιφέρη. Η Μπέσσυ σε πείραξε! :P) και πόσα άλλα!!
Με κάποιες αφίσες έντυνα τετράδια, για να έχω τους αγαπημένους μου ηθοποιούς και τραγουδιστές και υπήρχε και ένα τετράδιο στο οποίο συγκέντρωνα διευθύνσεις καλλιτεχνών, που έστελνα γράμματα για να μου στέλνουν αυτόγραφα!
Είχα μαζέψει πάρα πολλά αυτόγραφα…(αυτό άστο! Θέλει ένα άρθρο μόνο του!).
Θυμάμαι τον εαυτό μου, να ξεκοκκαλίζει το κάθε τεύχος και να περιμένει με αγωνία το επόμενο, για να δει τί γίνεται στην συνέχεια της ιστορίας.
Οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου είναι τόσο γλυκές και τόσο μοναδικές και επειδή είμαι ψιλο-μαζώχτρα (εκ του μαζεύω), πριν από λίγο καιρό βρήκα σε μία τσάντα τεύχη της Πάττυ άκοπα , τα οποία είχα φυλάξει με ευλάβεια.
Η Πάττυ δεν μπορούσε να κοπεί! Ήταν ιστορίες κόμιξ και έπρεπε να μείνουν ενιαία τα τεύχη.
Είχα πείσει την μητέρα μου ότι δεν γίνεται να τα καταστρέψω!
Συγκινήθηκα (σνιφ!) όταν τα βρήκα και θυμήθηκα εκείνη την φορά που κατά λάθος η μητέρα μου είχε πετάξει μαζί με τα σκουπίδια μία τσάντα με περιοδικά και λευκώματα και έκλαιγα με μαύρο δάκρυ για μέρες.
Η δε μητέρα μου από την στεναχώρια της, που ήξερε πραγματικά τί σήμαινε για μένα, είχε προσπαθήσει να βρει σε κάποιο πρακτορείο μερικά από τα τεύχη που πέταξε κατά λάθος, αλλά ο πόνος μου ήταν μεγάλος.
Μην με κοροϊδέψετε, αλλά ακόμη και τώρα κάθε φορά που το θυμάμαι, μέσα μου νιώθω την παιδική θλίψη εκείνης απώλειας.
Μερικοί από εσάς τότε μπορεί και να μην είχατε γεννηθεί ακόμα και να μην έχετε ιδέα για τί μιλάω!
Aν παρόλα αυτά πέσει κανένα τεύχος στα χέρια σας, ρίξτε του μια ματιά και σκεφτείτε, ότι ίσως κάποιο κοριτσάκι κάποτε να είχε κοιμηθεί έχοντάς το κάτω από το μαξιλάρι του…:)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου